Jest starożytny, ogromny i słabnie. Ogromny drzewostan osikowy, nazwany „Pando”, położony w południowo-środkowej części stanu Utah, to ponad 100 akrów drżących, genetycznie identycznych roślin, uważanych za największy żywy organizm na ziemi (w przeliczeniu na suchą masę, 13 milionów funtów). To, co wygląda na migoczącą panoramę pojedynczych drzew, jest w rzeczywistości grupą genetycznie identycznych łodyg z ogromnym wspólnym systemem korzeniowym.
Teraz, po życiu, które mogło trwać przez tysiąclecia, “drżący olbrzym” zaczyna się rozpadać, zgodnie z nowymi badaniami.
Paul Rogers, adiunkt na wydziale ekologii w Quinney College of Natural Resources i dyrektor Western Aspen Alliance, ukończył pierwszą kompleksową ocenę Pando pięć lat temu. Okazało się, że pasące się jelenie (iw mniejszym stopniu bydło) szkodzą drzewostanowi – ograniczając wzrost nowych odrostów osiki i nadając kolosalnej roślinie skuteczną datę przydatności do spożycia. W miarę starzenia się starszych drzew nowe kiełki osiki nie przetrwały żarłocznych przeglądarek, aby je zastąpić. Pando powoli umierał.
W odpowiedzi na zagrożenie menedżerowie wznieśli ogrodzenie wokół części stoiska, aby nie wypasać zwierząt, tworząc swego rodzaju eksperyment. Rogers niedawno powrócił, aby ocenić strategię i dobrze sprawdzić ogólny stan zdrowia Pando. Opisał swoje odkrycia w czasopiśmie Conservation Science and Practice.
Według badań Pando wydaje się podążać trzema różnymi ścieżkami ekologicznymi w zależności od sposobu zarządzania segmentami. Około 16 procent stoiska jest odpowiednio ogrodzone, aby nie grzebać zwierząt; nowe odrosty osiki, które przetrwają te pierwsze delikatne lata, aby zadomowić się w nowych drzewach. Ale na ponad jednej trzeciej trybuny ogrodzenie popadło w ruinę i zostało dopiero niedawno wzmocnione. Wcześniejsze przeglądanie nadal ma negatywny wpływ na tę sekcję; stare i umierające drzewa wciąż przewyższające liczebnie młode.
A obszary, które pozostają nieogrodzone (około 50 procent drzewostanu) nadal są skoncentrowane na skoncentrowanym poziomie jeleni i bydła, które zjadają większość młodych pędów. Te najbardziej dotknięte strefy zmieniają się teraz ekologicznie na różne sposoby, powiedział Rogers. Dojrzałe pędy osiki obumierają bez wymiany, otwierając piętro i pozwalając, aby więcej światła słonecznego stale docierało do dna lasu, co zmienia skład roślin. Te nieogrodzone tereny przeżywają najszybszy zanik osiki, podczas gdy inne ogrodzone tereny obierają swój własny, niepowtarzalny przebieg – w efekcie rozbijając ten unikalny, historycznie jednolity las.
Rozwiązaniem przetrwania Pando, powiedział Rogers, może być nie tylko szermierka. Podczas gdy obszary nieogrodzone szybko wymierają, samo ogrodzenie zachęca do regeneracji w jednym wieku w lesie, który utrzymywał się przez wieki dzięki zróżnicowanemu wzrostowi. Chociaż może to nie wydawać się krytyczne, wzorce wzrostu osiki i podszytu, które są sprzeczne z przeszłością, już się pojawiają, powiedział Rogers.
W Utah i na całym Zachodzie Pando jest ikoną i czymś w rodzaju kanarka w kopalni węgla. Jako gatunek kluczowy, lasy osiki wspierają wysoki poziom bioróżnorodności – od sikory po malinę. Gdy ekosystemy osiki rozkwitają lub zanikają, niezliczone gatunki zależne podążają w ich ślady. Długotrwałe niepowodzenie w nowej rekrutacji w systemach osikowych może mieć kaskadowy wpływ na setki gatunków od nich zależnych.
Do tego dochodzi estetyczne i filozoficzne problemy ze strategią szermierczą, powiedział Rogers.
„Myślę, że jeśli spróbujemy uratować organizm samymi płotami, będziemy próbowali stworzyć coś w rodzaju zoo na wolności” – powiedział Rogers. „Chociaż strategia ogrodzenia ma dobre intencje, ostatecznie będziemy musieli zająć się podstawowymi problemami zbyt wielu pasących się jeleni i bydła w tym krajobrazie”.
Pando to paradoks. Uważa się, że jest największym organizmem na Ziemi, ale jest stosunkowo mały w ogólnym obrazie wyzwań związanych z ochroną przyrody na całym świecie – a nawet tylko w stanie Utah, powiedział. Ale jako symbol mówi o losie różnorodności osiki i zdrowych interakcji człowieka z Ziemią w całości. Lekcje wyciągnięte podczas ochrony Pando dają również perspektywę na walczące lasy osiki rozciągające się na północnej półkuli Ziemi.