Ze skrzydłami o długości prawie 16 stóp, na atlantyckim wybrzeżu Angoli zidentyfikowano nowy gatunek pterozaurów.
Międzynarodowy zespół, w tym dwóch paleontologów kręgowców z SMU, nazwał nowy rodzaj i gatunek Epapatelo otyikokolo. Ten latający gad z epoki dinozaurów został znaleziony w tym samym regionie Angoli, co skamieliny dużych zwierząt morskich, które są obecnie wystawione w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian.
Skamieliny pterozaurów, które pochodzą z późnej kredy, są niezwykle rzadkie w Afryce Subsaharyjskiej, powiedział członek zespołu Michael J. Polcyn, pracownik naukowy w Huffington Department of Earth Sciences i starszy pracownik naukowy ISEM na SMU (Southern Methodist University).
„To nowe odkrycie daje nam znacznie lepsze zrozumienie ekologicznej roli stworzeń, które latały nad falami Bentiaby, na zachodnim wybrzeżu Afryki, około 71,5 miliona lat temu” – powiedział Polcyn.
W badaniach współpracował również znany paleontolog Louis L. Jacobs, emerytowany profesor nauk o Ziemi SMU i prezes ISEM, interdyscyplinarnego instytutu uniwersyteckiego. Odkrycia zespołu zostały opublikowane w czasopiśmie Diversity.
Uważa się, że Epapatelo otyikokolo był pterozaurem żywiącym się rybami, który zachowywał się podobnie do dużych współczesnych ptaków morskich.
„Prawdopodobnie spędzali czas latając nad otwartymi wodami i nurkując, aby się pożywić, jak robią to dziś głuptaki i pelikany brunatne” – powiedział Jacobs. „Epapatelo otyikokolo nie był małym zwierzęciem, a jego rozpiętość skrzydeł wynosiła około 4,8 m, czyli prawie 16 stóp”.
Ale skamieliny odkryte od czasu badania sugerują, że niektóre z nowo zidentyfikowanych gatunków pterozaurów mogły być jeszcze większymi stworzeniami, powiedział Polcyn. Pterozaury były imponującymi stworzeniami, a niektóre z największych gatunków miały skrzydła o rozpiętości prawie 35 stóp.
Nazwa rodzajowa „Epapatelo” jest tłumaczeniem słowa z angolskiego dialektu Nhaneca oznaczającego „skrzydło”, a nazwa gatunkowa „otyikokolo” jest tłumaczeniem słowa „jaszczurka”. Lud Nhaneca lub Nyaneka to rdzenna grupa z prowincji Namibe w Angoli, regionu, w którym znaleziono skamieliny.
Głównym autorem badania była Alexandra E. Fernandes z Museu da Lourinhã, Universidade NOVA de Lisboa oraz The Bavarian State Collection for Paleontology and Geology. Inni współautorzy to Octávio Mateus z Universidade NOVA de Lisboa i Museu da Lourinhã; Brian Andres z Uniwersytetu w Sheffield; Anne S. Schulp z Centrum Bioróżnorodności Naturalis i Uniwersytetu w Utrechcie w Holandii; oraz Antonio Olímpio Gonçalves z Universidade Agostinho Neto w Angoli.
Jacobs i Polcyn zawiązali partnerstwo Projecto PaleoAngola ze współpracownikami w Angoli, Portugalii i Holandii w celu zbadania i wydobycia bogatej historii skamielin Angoli i rozpoczęli tworzenie podstaw do zwrotu skamieniałości narodowi Afryki Zachodniej. Po powrocie do Dallas Jacobs, Polcyn i współpracownik naukowy Diana Vineyard przez 13 lat pracowali z małą armią studentów SMU, aby przygotować skamieniałości wykopane przez Projecto PaleoAngola.
Ten międzynarodowy zespół odkrył i zebrał czternaście kości z Epapatelo otyikokolo w Bentiaba w Angoli, począwszy od 2005 roku. Bentiaba znajduje się na odcinku wybrzeża Angoli, który Jacobs nazwał „muzeum w ziemi”, ponieważ w skały tam.
Wiele z tych skamieniałości jest obecnie wystawionych na wystawie „Sea Monsters Unearthed” w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Smithsonian, która została wyprodukowana wspólnie z SMU. Zawiera duże gady morskie z okresu kredowego – mozazaury, żółwie i plezjozaury.