Cieplejsza Arktyka została powiązana z ekstremalną zimową pogodą w regionach o średniej szerokości geograficznej. Ale nie jest jasne, w jaki sposób globalne ocieplenie wpływa na ten związek. W nowym badaniu naukowcy z Korei i USA pokazują, korzystając z danych pogodowych i modeli klimatycznych, że chociaż schemat „Ciepła Arktyka-Zimny Kontynent” będzie się utrzymywał w miarę ocieplania się klimatu, ocieplenie Arktyki stanie się mniej wiarygodnym predyktorem ekstremalnej zimy pogoda w przyszłości.
Zdjęcia topniejących lodowców i niedźwiedzi polarnych uwięzionych na kurczącym się lodzie morskim w Arktyce są prawdopodobnie najbardziej uderzającymi zdjęciami, które zostały wykorzystane do podkreślenia skutków globalnego ocieplenia. Nie oddają one jednak pełnego zakresu konsekwencji ocieplenia Arktyki. W ostatnich latach coraz bardziej docenia się rolę Arktyki w wywoływaniu ekstremalnych zjawisk pogodowych w innych częściach świata. Podczas gdy Arktyka ociepla się w tempie dwa razy szybszym niż średnia światowa, zimy w regionach o średnich szerokościach geograficznych charakteryzowały się zimniejszymi i ostrzejszymi zjawiskami pogodowymi. Na przykład zimą 2022-2023 odnotowano rekordowo niskie temperatury i opady śniegu w Japonii, Chinach i Korei. Podobnie wiele części Eurazji i Ameryki Północnej doświadczyło silnych napadów zimna, z obfitymi opadami śniegu i długimi okresami temperatur poniżej zera.
Chociaż istnieje wiele teorii na temat tego zjawiska klimatycznego, międzynarodowy zespół naukowców kierowany przez profesora Jin-Ho Yoon z Gwangju Institute of Science and Technology (GIST) w Korei postanowił zbadać związek między ostrymi zimami na półkuli północnej a topnienie lodu morskiego w regionie arktycznym, zjawisko określane jako „ciepły kontynent arktyczny-zimny” (WACC) oraz sposób, w jaki ten związek zmieniał się wraz z ocieplającym się klimatem.
W swoim badaniu opublikowanym online 27 marca 2023 r. w czasopiśmie npj Climate and Atmospheric Science, naukowcy przyjrzeli się historycznym danym klimatycznym i zwrócili się do modeli prognozowania klimatu, aby zbadać potencjalny związek i ocenić, w jaki sposób różne scenariusze globalnego ocieplenia mogą wpływać na to zjawisko.
W oparciu o dane klimatyczne z Europejskiego Centrum Prognoz Średnioterminowych (ECMWF) sprzed prawie 40 lat, naukowcy skorelowali zimowe temperatury w Azji Wschodniej i Ameryce Północnej z temperaturami Morza Barentsa-Kary i Wschodniosyberyjsko-Czukockiego Morze w regionie Arktyki. Zaobserwowali, że niższym temperaturom zimowym w Azji Wschodniej i Ameryce Północnej zwykle towarzyszą wyższe temperatury Morza Arktycznego. Jednak odkryli również, że w niektórych zimach, takich jak zima 2017/2018 w Azji Wschodniej, ten wzór się nie utrzymywał, co sugeruje, że to powiązanie obejmuje niepewność prawdopodobnie spowodowaną czynnikami innymi niż temperatura Morza Arktycznego.
Niemniej jednak, wykorzystując prognozy klimatyczne z eksperymentów HAPPI (Dodatkowe ocieplenie o pół stopnia, prognozy i przewidywane skutki), które miały na celu prognozowanie przyszłego klimatu w ramach scenariuszy ocieplenia od 1,5°C do 2°C, naukowcy odkryli, że wzorzec WACC utrzymuje się nawet wtedy, gdy globalne temperatury Róża. Odkryli jednak, że korelacja między temperaturą Morza Arktycznego a temperaturami Azji Wschodniej stała się bardziej niepewna wraz z nasileniem się globalnego ocieplenia. „Odkryliśmy, że związek między ociepleniem Arktyki a wydarzeniami związanymi z zimną pogodą na średnich szerokościach geograficznych stałby się bardziej niepewny w cieplejszym klimacie, co podważa prognozy temperatur zimowych w przyszłości” – mówi dr Yungi Hong. student GIST i członek zespołu badawczego.
„Nasze badanie pokazuje, że chociaż można się spodziewać, że wywołane ociepleniem Arktyki fale zimna na średnich szerokościach geograficznych utrzymają się w cieplejszej przyszłości, staną się one trudniejsze do przewidzenia” – dodaje prof. Jin-Ho Yoon.
Wyniki tego badania podkreślają znaczenie nieustannych wysiłków w celu lepszego zrozumienia interakcji między ociepleniem Arktyki a klimatem na średnich szerokościach geograficznych jako sposobu na znalezienie alternatywnych predyktorów ekstremalnych zimowych zjawisk pogodowych, które mają nadejść.