W pierwszym na świecie badaniu codziennych drobnych cząstek stałych (PM2,5) na całym świecie, badanie przeprowadzone przez Uniwersytet Monash wykazało, że tylko 0,18% globalnej powierzchni lądowej i 0,001% światowej populacji jest narażonych na poziomy PM2,5 – wiodący na świecie środowiskowy czynnik ryzyka dla zdrowia – poniżej poziomów bezpieczeństwa zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).
Co ważne, podczas gdy poziomy dzienne spadły w Europie i Ameryce Północnej w ciągu dwóch dekad do 2019 r., poziomy wzrosły w Azji Południowej, Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, przy czym przez ponad 70% dni na całym świecie obserwuje się poziomy powyżej bezpiecznego poziomu.
Brak stacji monitorujących zanieczyszczenie powietrza na całym świecie oznacza brak danych na temat lokalnego, krajowego, regionalnego i globalnego narażenia na pył PM2,5. Teraz to badanie, prowadzone przez profesora Yuming Guo z Monash University School of Public Health and Preventive Medicine i opublikowane w czasopiśmie Lancet Planetary Health, dostarczyło mapy zmian PM2,5 na całym świecie w ostatnich dziesięcioleciach .
Według profesora Guo zespół badawczy wykorzystał tradycyjne obserwacje monitorowania jakości powietrza, satelitarne detektory meteorologiczne i zanieczyszczenia powietrza, metody statystyczne i metody uczenia maszynowego, aby dokładniej oszacować stężenia PM2,5 na całym świecie.
„W tym badaniu wykorzystaliśmy innowacyjne podejście do uczenia maszynowego, aby zintegrować wiele informacji meteorologicznych i geologicznych w celu oszacowania globalnych dziennych stężeń PM2,5 na poziomie powierzchni w wysokiej rozdzielczości przestrzennej około 10 km × 10 km dla globalnych komórek siatki w latach 2000-2019, koncentrując się na obszarach powyżej 15 μg/m³, co jest uważane przez WHO za bezpieczny limit (próg jest nadal dyskusyjny)” – powiedział.
Badanie ujawnia, że roczne stężenie PM2,5 i dni z wysokim poziomem PM2,5 w Europie i Ameryce Północnej zmniejszyły się w ciągu dwóch dekad badania, podczas gdy narażenie wzrosło w południowej Azji, Australii i Nowej Zelandii oraz Ameryce Łacińskiej i na Karaibach.
Ponadto badanie wykazało, że:
Pomimo nieznacznego spadku liczby dni z wysoką ekspozycją na pył PM2,5 na całym świecie, do 2019 r. ponad 70% dni nadal charakteryzowało się stężeniem PM2,5 wyższym niż 15 μg/m³. W południowej i wschodniej Azji przez ponad 90% dni dzienne stężenia PM2,5 przekraczały 15 μg/m³. Australia i Nowa Zelandia odnotowały wyraźny wzrost liczby dni z wysokimi stężeniami PM2,5 w 2019 roku. Globalnie średnia roczna PM2,5 od 2000 do 2019 roku wyniosła 32,8 µg/m3. Najwyższe stężenia PM2,5 występowały w regionach Azji Wschodniej (50,0 µg/m3) i Azji Południowej (37,2 µg/m3), a następnie w Afryce Północnej (30,1 µg/m3). Najniższe roczne stężenia PM2,5 miały Australia i Nowa Zelandia (8,5 μg/m3), inne regiony Oceanii (12,6 μg/m3) oraz Ameryka Południowa (15,6 μg/m3). W oparciu o nowy limit wytyczny WHO z 2021 r. tylko 0,18% powierzchni lądowej na świecie i 0,001% światowej populacji było narażonych na roczne narażenie niższe niż ten limit w wytycznych (średnia roczna 5 μg/m³) w 2019 r.
Według profesora Guo niebezpieczne stężenia PM2,5 wykazują również różne wzorce sezonowe „obejmujące północno-wschodnie Chiny i północne Indie w miesiącach zimowych (grudzień, styczeń i luty), podczas gdy wschodnie obszary Ameryki Północnej miały wysoki poziom PM2,5 latem miesięcy (czerwiec, lipiec i sierpień)” – powiedział.
„Odnotowaliśmy również stosunkowo wysokie zanieczyszczenie powietrza PM2,5 w sierpniu i wrześniu w Ameryce Południowej oraz od czerwca do września w Afryce Subsaharyjskiej”.
Dodał, że badanie jest ważne, ponieważ „zapewnia dogłębne zrozumienie obecnego stanu zanieczyszczenia powietrza na zewnątrz i jego wpływu na zdrowie ludzi. Dzięki tym informacjom decydenci, urzędnicy zdrowia publicznego i naukowcy mogą lepiej ocenić krótko- i długoterminowe – długoterminowe skutki zdrowotne zanieczyszczenia powietrza i opracować strategie łagodzenia zanieczyszczenia powietrza”.