Prawica

Super Mario Galaxy świętuje dziś swoją 15-tą rocznicę, 12 listopada 2022 roku. Poniżej przyjrzymy się, jak wyjątkowa sceneria nadała mu szczególnego podziwu, który odróżnia go od innych gier Mario. Mario Galaxy oferuje melancholijną wizję gwiazd, daleko od surrealizmu sobotniego poranka innych gier z serii. Oczywiście nie jest tak, jak jego poprzednicy, a kontynuacje nie mają własnego, niepowtarzalnego uroku – weźmy pod uwagę skąpany w słońcu oszołomienie Sunshine lub wirującą trasę Odysei. Galaxy oferuje jednak egzystencjalną, radosną melancholię. Wysadza skalę poziomów Mario poza królestwami i historią, do (meta)fizyki. Galaktyka skupia się na kosmicznym połączeniu życia i śmierci oraz rozproszonej, nieświadomej możliwości odrodzenia. Rozmiar:640 × 360480 × 270 Chcesz, żebyśmy zapamiętali to ustawienie dla wszystkich Twoich urządzeń? Zarejestruj się lub Zaloguj się teraz! Aby oglądać filmy, użyj przeglądarki obsługującej wideo HTML5. Ten film ma nieprawidłowy format pliku. Sorry, but you can’t access this content!Please enter your date of birth to view this videoJanuaryFebruaryMarchAprilMayJuneJulyAugustSeptemberOctoberNovemberDecember12345678910111213141516171819202122232425262728293031Year202220212020201920182017201620152014201320122011201020092008200720062005200420032002200120001999199819971996199519941993199219911990198919881987198619851984198319821981198019791978197719761975197419731972197119701969196819671966196519641963196219611960195919581957195619551954195319521951195019491948194719461945194419431942194119401939193819371936193519341933193219311930192919281927192619251924192319221921192019191918191719161915191419131912191119101909190819071906190519041903190219011900 By clicking ‘enter’, you agree to GameSpot’s

Warunki użytkowania i polityka prywatnościWprowadź teraz odtwarzane: Recenzja Super Mario 3D All-Stars Jasne, inne gry Mario mają przebłyski ciemności, rozmowy z nieśmiałymi wrogami w pociągach lub Yoshis pozostawiony w otchłani. Ale Mario Galaxy oferuje coś bardziej fundamentalnego. Jej smutek nie jest tonalnym igraszką, ani żartem, ani przypadkowym efektem zderzającej się mechaniki. Galaktyka jest dosłownie osadzona w ciemnym, rozległym wszechświecie, w którym można mieszkać tylko w określonych punktach światła. Z czasem te punkty świetlne umrą, a ich miejsce zajmą inne. Krótko mówiąc, jest to wszechświat podobny do naszego, aczkolwiek przefiltrowany przez kapryśną, kreskówkową logikę. Na przykład eksplozje tworzą gwiazdy również w tym świecie, ale dzieje się tak z karmienia słodyczami Lumas, magicznych stworzeń, które stają się gwiazdami, planetami i galaktykami. Jest to, w surowym, mechanicznym ujęciu, sposób bramkowania postępu. Mario podczas swoich podróży zbiera „gwiazdy”. Jeśli ma wystarczająco dużo, może nakarmić nimi Lumasa, aby otworzyć nowy świat. To klasyczne wybryki w grach wideo, które dają wyższy cel niektórym mniejszym interakcjom lub elementom gry. Ale ten proces ma bardziej tematyczny cios niż znacznik gwiazdy pod drzwiami. Kiedy Luma przekształca się w galaktykę, nie jest już uroczym, małym gwiezdnym facetem. Stają się ziemią, piaskiem, wodą, przestrzenią – nawet innymi formami życia. To rodzaj śmierci. Kiedy byłem dzieckiem, wahałem się, czy nie karmić Lumasów cukierkami, ponieważ oznaczałoby to, że już ich tam nie ma. Jednak ta śmierć tworzy inny rodzaj życia. Wszystkie światy Galaktyki były kiedyś tymi gwiezdnymi dziećmi. Od maleńkich światów, w których żyją skaczące króliki, po ogromny ogród w ulu, luma tworzyła materię, która je tworzyła. Gwiazda umiera, materia rozszerza się, wszechświat nieustannie się rozwija. Wiele z tych motywów w grze jest kierowanych przez Rosalinę, niebiańską matkę, która prowadzi i uczy rodzące się gwiazdy, aby w końcu stały się galaktykami. Prowadzi też Mario, biorąc go pod swoje skrzydła, gdy ląduje na jej statku kosmicznym. Mario rozmawia z nią za każdym razem, gdy ukończy określone poziomy, a ona jest stale obecna w centrach gry. Jednak najwięcej dowiesz się o Rosalinie w jej bibliotece, gdy czyta na głos bajkę. Książeczka opowiada o tym, jak Rosalina zaczęła opiekować się Lumasami. Kiedyś mała dziewczynka w odległym świecie, Luma szukająca swojej matki znalazła ją i oboje odlecieli w gwiazdy. Z czasem Rosalina zostaje mamą wielu Lumas, którym pomogła w swojej podróży. To rodzaj boskości, ale raczej wybrany niż wzniesiony lub zrodzony. Tutaj bycie bogiem nie dotyczy dokładnie władzy czy stworzenia; to jest rola. Fakt, że Luma szukał swojej matki potwierdza, że ​​być może ktoś inny miał kiedyś taką samą pozycję, ale zginął lub stał się niezdolny do wykonywania tej pracy. Jednak z tej śmierci wynika możliwość, że ktoś inny może wypełnić te potrzebne obowiązki. Znalazła swój cel, Rosalina podróżuje z Lumasami, „gdy szukają miejsca, w którym mogą się odrodzić”. Stoi między życiem a śmiercią, nadzorując przemiany, które umożliwiają gwiazdom. Chociaż jest to rzeczywiście ważkie i metafizyczne, kosmiczna skala Mario Galaxy jest często niewielka. Sama Rosalina wyruszyła w podróż z bajkami, bo tęskniła za matką. W kulminacyjnym momencie opowiadania rozpoznaje śmierć matki, a także życie, które umożliwiło jej połączenie z matką. To prosta miłość, która rozciąga się na cały wszechświat, dotykając z kolei indywidualne życie. Chociaż rola jest kosmiczna, jej praktyczność to po prostu rodzicielstwo. Różne węzły, które dzielą zestawy poziomów Galaxy, to w większości przyziemne miejsca: sypialnia, fontanna, kuchnia i ogród. Mario jest gościem na tym statku, który jest bardziej domem niż cokolwiek innego. Galaxy splata tę przyziemność swoją galaktyczną skalą. „To dobry rozsądek, aby czcić gwiazdy”, powiedział Carl Sagan w „Kosmosie”, „ponieważ jesteśmy ich dziećmi”. Ponieważ światło słoneczne karmi rośliny, które z kolei karmią całe życie zwierząt, w rzeczywistości jesteśmy matką gwiazd. Mario Galaxy to gra o tego rodzaju poezji. Zamienia gwiazdy w same dzieci, przekształcając wszechświat w ludzkie cykle życia i śmierci. Może wydawać się trochę głupie mówienie w ten sposób o grze Mario, ale myślę, że głupota jest kluczem do rezonansu gry. W końcu większość życia jest głupia i niepoważna. Mamy też egoistyczne królowe pszczół, przestraszone króliki, które trudno złapać, zagubione dzieci potrzebujące słodyczy i uścisku. Żyjemy i umieramy, robimy kupę i jemy w plamce błękitu w bezmiarze kosmosu. Nasze życie wydaje się ważne, ale jest tak małe. Na wielką skalę rzeczy masywne, takie jak planety i ekosystemy, mogą wydawać się zbyt nieistotne. Jednak te małe życia mają bliskie związki z gwiazdami, które to umożliwiają. My także żyjemy i umieramy, rodzimy się i odradzamy. Nasza śmierć jest materią dla żyć, które nadejdą przed nami, tak jak śmierć niezliczonych gwiazd stworzyła materię, z której jesteśmy stworzeni. Fakt, że ludzie, zwierzęta i rośliny w ogóle tu są, jest cudem liczb, którego nie da się powtórzyć nigdzie indziej. To samotny wszechświat. Ale rozświetlają go nasze migoczące światła i nasze wzajemne połączenia. Omawiane tu produkty zostały niezależnie wybrane przez naszych redaktorów. GameSpot może otrzymać udział w przychodach, jeśli kupisz coś, co znajduje się na naszej stronie.