Legenda głosi, że włosy Marii Antoniny posiwiały w ciągu nocy tuż przed jej ścięciem w 1791 roku. Choć legenda jest nieścisła – włosy, które już wyrosły z mieszka włosowego, nie zmieniają koloru – nowe badanie przeprowadzone przez naukowców z Columbia University Vagelos College of Physicians and Surgeons jako pierwsi oferują dowody ilościowe łączące stres psychologiczny z siwieniem włosów u ludzi. I choć może wydawać się intuicyjne, że stres może przyspieszyć siwienie, naukowcy byli zaskoczeni odkryciem, że kolor włosów można przywrócić po wyeliminowaniu stresu, co kontrastuje z ostatnimi badaniami na myszach, które sugerowały, że wywołane stresem siwe włosy są trwałe. Badanie, opublikowane 22 czerwca w eLife, ma szersze znaczenie niż potwierdzenie odwiecznych spekulacji na temat wpływu stresu na kolor włosów, mówi starszy autor badania, dr Martin Picard, profesor medycyny behawioralnej (w psychiatrii i neurologii) na Columbii Uniwersytet Vagelos Kolegium Lekarzy i Chirurgów. „Zrozumienie mechanizmów, które pozwalają „starym” siwym włosom na powrót do „młodego” pigmentu, może dostarczyć nowych wskazówek na temat ogólnej plastyczności starzenia się człowieka i tego, w jaki sposób wpływa na niego stres” – mówi Picard. „Nasze dane uzupełniają rosnącą liczbę dowodów wskazujących, że starzenie się człowieka nie jest liniowym, stałym procesem biologicznym, ale może, przynajmniej częściowo, zostać zatrzymane lub nawet tymczasowo odwrócone”.
Badanie włosów jako sposobu na zbadanie starzenia
„Tak jak pierścienie w pniu drzewa zawierają informacje o ostatnich dziesięcioleciach życia drzewa, tak nasze włosy zawierają informacje o naszej biologicznej historii” – mówi Picard. „Kiedy włosy nadal znajdują się pod skórą jako mieszki włosowe, podlegają wpływowi hormonów stresu i innych rzeczy zachodzących w naszym umyśle i ciele. Gdy włosy wyrosną ze skóry głowy, twardnieją i trwale krystalizują te ekspozycje w stabilną formę. ” Chociaż ludzie od dawna wierzyli, że stres psychologiczny może przyspieszyć siwienie włosów, naukowcy dyskutowali o związku z brakiem czułych metod, które mogą precyzyjnie skorelować czasy stresu z pigmentacją włosów na poziomie pojedynczego pęcherzyka. Dzielenie włosów w celu udokumentowania pigmentacji włosów Ayelet Rosenberg, pierwsza autorka badania i studentka w laboratorium Picarda, opracowała nową metodę przechwytywania bardzo szczegółowych obrazów maleńkich skrawków ludzkich włosów w celu ilościowego określenia stopnia utraty pigmentu (siwienia) w każdym z nich. plastry. Każdy plasterek o szerokości około 1/20 milimetra reprezentuje około godzinę wzrostu włosów. „Jeśli użyjesz oczu, aby spojrzeć na włosy, będzie się wydawać, że ma ten sam kolor przez cały czas, chyba że nastąpi poważne przejście” – mówi Picard. „Pod skanerem o wysokiej rozdzielczości widać małe, subtelne różnice w kolorze i to właśnie mierzymy”. Naukowcy przeanalizowali pojedyncze włosy od 14 ochotników. Wyniki porównano z dziennikiem stresu każdego ochotnika, w którym osoby proszono o przejrzenie swoich kalendarzy i ocenę poziomu stresu w każdym tygodniu. Badacze natychmiast zauważyli, że niektóre siwe włosy naturalnie odzyskują swój pierwotny kolor, który nigdy nie został udokumentowany ilościowo, mówi Picard. Kiedy włosy zostały wyrównane z dziennikami stresu Shannon Rausser, drugiej autorki artykułu i studentki w laboratorium Picarda, ujawniono uderzające powiązania między stresem a siwieniem włosów, a w niektórych przypadkach odwrócenie siwienia wraz z ustąpieniem stresu. „Była jedna osoba, która wyjechała na wakacje, a pięć włosów na głowie tej osoby powróciło do ciemności podczas wakacji, zsynchronizowanych w czasie” – mówi Picard.
Obwiniaj połączenie umysł-mitochondria
Aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób stres powoduje siwienie, naukowcy zmierzyli również poziom tysięcy białek we włosach i jak zmieniały się poziomy białek na długości każdego włosa. Zmiany w 300 białkach wystąpiły, gdy zmienił się kolor włosów, a naukowcy opracowali model matematyczny, który sugeruje, że wywołane stresem zmiany w mitochondriach mogą wyjaśniać, w jaki sposób stres zmienia kolor włosów. „Często słyszymy, że mitochondria są siłą napędową komórki, ale to nie jedyna rola, jaką odgrywają” – mówi Picard. „Mitochondria są w rzeczywistości jak małe anteny wewnątrz komórki, które reagują na wiele różnych sygnałów, w tym stres psychologiczny”. Powiązanie mitochondrialne między stresem a kolorem włosów różni się od tego odkrytego w niedawnym badaniu na myszach, które wykazało, że siwienie wywołane stresem było spowodowane nieodwracalną utratą komórek macierzystych w mieszku włosowym. „Nasze dane pokazują, że siwienie jest odwracalne u ludzi, co implikuje inny mechanizm” – mówi współautor, dr Ralf Paus, profesor dermatologii na University of Miami Miller School of Medicine. „Myszy mają bardzo różną biologię mieszków włosowych i może to być przykład, w którym wyniki badań u myszy nie przekładają się dobrze na ludzi”.
Repigmentacja włosów możliwa tylko dla niektórych
Zmniejszenie stresu w twoim życiu to dobry cel, ale niekoniecznie sprawi, że twoje włosy będą miały normalny kolor. „Na podstawie naszego modelowania matematycznego uważamy, że włosy muszą osiągnąć próg, zanim staną się szare” – mówi Picard. „W średnim wieku, kiedy włosy zbliżają się do tego progu ze względu na wiek biologiczny i inne czynniki, stres przekroczy próg i zmieni kolor na siwiznę. „Ale nie uważamy, że zmniejszenie stresu u 70-latka kto był siwy od lat, przyciemni mu się włosy lub zwiększenie stresu u 10-latka wystarczy, aby przechylić jego włosy powyżej progu siwizny.
Więcej informacji
Badanie nosi tytuł „Ilościowe mapowanie siwienia i odwracania się ludzkich włosów w związku ze stresem życiowym”. Wszyscy współpracownicy (wszyscy z Kolumbii, o ile nie zaznaczono inaczej): Ayelet Rosenberg, Shannon Rausser, Junting Ren, Eugene V. Mosharov, Gabriel Sturm, R. Todd Ogden, Purvi Patel, Rajesh Kumar Soni, Clay Lacefield (New York State Psychiatric Institute), Desmond J. Tobin (University College Dublin), Ralf Paus (University of Miami, University of Manchester w Wielkiej Brytanii oraz Monasterium Laboratory w Münster w Niemczech) i Martin Picard. Badania były finansowane z grantów Wharton Fund i National Institutes of Health (granty GM119793, MH119336 i AG066828).