Około 66 milionów lat temu asteroida uderzyła na planetę, zniszcząc wszystkie dinozaury nie-niedbalskie i około 70% wszystkich gatunków morskich.
Ale krater, który pozostawił w Zatoce Meksykańskiej, był dosłownym siedliskiem do życia wzbogacającym leżącego oceanu przez co najmniej 700 000 lat, zgodnie z badaniami opublikowanymi dzisiaj w Nature Communications.
Naukowcy odkryli, że system hydrotermalny stworzony przez wpływ asteroidy mógł pomóc w rozkwicie życia morskiego w miejscu uderzenia poprzez wytwarzanie i krążenie składników odżywczych w środowisku krateru.
„Po uderzeniu asteroidy Zatoka Meksykańska rejestruje proces odzyskiwania ekologicznego, który jest zupełnie inny niż w globalnym oceanie, ponieważ ciągła aktywność hydrotermalna stworzyła wyjątkowe środowisko morskie”, powiedział główny autor badania Honami Sato, adiunkt na japońskim uniwersytecie w Kiushu.
Sean Gulick, profesor badawczy na University of Texas w Austin's Jackson School of Geosciences, jest współautorem badania. W 2016 r. Współpracował naukową wyprawę wiertniczą do miejsca wpływu, zwanego ChicXulub, która odzyskała próbki rdzeniowe z krateru.
Badanie jest najnowszym odkryciem, które pochodzi z badań na 829 metrach Core odzyskanych przez międzynarodowy zespół naukowców.
Poprzednie badania już ustaliły, że życie powróciło na miejsce krateru w ciągu lat. Nowe badanie przedstawia dowody, że system hydrotermalny stworzony przez uderzenie asteroidy i jego topnik zakopany pod dnie morskim prawdopodobnie odgrywał rolę w jego odzyskiwaniu i utrzymaniu przez setki tysięcy lat.
„Coraz częściej uczymy się o znaczeniu generowanych przez wpływ systemów hydrotermalnych dla życia”-powiedział Gulick. „Ten artykuł jest krokiem naprzód w pokazaniu potencjału zdarzenia wpływu, aby wpłynąć na leżącego pod uwagę ocean przez setki tysięcy lat”.
Badania opierają się na elemencie chemicznym o nazwie Osmium. Szczególny stosunek osmu jest związany z materiałami asteroidowymi. Naukowcy znaleźli dowody, że Osmium z asteroidy zakopywanych kilometrów pod kraterem uderzeniowym było stale uwalniane w Zatoce Meksykańskiej z powodu hydrotermalnej aktywności podwodnej.
Innymi słowy, gdy gorąca woda poruszała się pod dna morskim i w kierunku powierzchni, podobnie jak ślady asteroidy. Gdy płyn hydrotermalny schłodził się z czasem, ślady asteroidy opuściły wodę i wytrącały się w osad. Naukowcy przeanalizowali osad, który został przeniesiony na powierzchnię w próbkach rdzenia, i wykorzystali go do określenia zakresu układu hydrotermalnego i tego, jak długo trwało wzbogacenie osmu.
Naukowcy stwierdzili również, że gdy układ hydrotermalny zaprzestał uwalniania osmu z asteroidy, zmieniły się rodzaje życia morskiego żyjące w miejscu krateru. Odkryli, że kiedy układ hydrotermalny zwalniał ten osm, rodzaj planktonu, który żyje w środowisku, był związany ze środowiskiem o wysokim odżywieniu. Kiedy Osmium powrócił do poziomów wstępnego wpływu, plankton był powiązany ze środowiskami o niskim odżywieniu.
Odkrycie to wskazuje, że ekosystem nie był już utrzymywany przez składniki odżywcze z układu hydrotermalnego uwalnianego do leżącego oceanu. Jednak pod dna morskim układ hydrotermalny nadal utrzymywał się przez wiele milionów lat; Po prostu został coraz bardziej pochowany przez miliony lat sedymentacji.
„To badanie ujawnia, że wpływ na kraterowanie, choć przede wszystkim destrukcyjne, może w niektórych przypadkach prowadzić do znacznej aktywności hydrotermalnej”-powiedział współautor Steven Goderis, profesor badawczy w Vrije Universiteit Brussel w Belgii. „W przypadku ChicXulub proces ten odegrał istotną rolę w szybkim odzyskiwaniu ekosystemów morskich”.
Wraz z upadkiem dinozaurów wpływ ChicXulub jest dobrze znany z powiązania z powodowaniem masowego wyginięcia. Gulick powiedział, że te badania są ważne, ponieważ pokazują, że wpływ ten może być również katalizatorem życia. W UT Center for Planetary Systems Fabowal Gulick prowadzi badania nad tym, czy duże skutki w innym miejscu układu słonecznego mogą pomóc w generowaniu warunków, które mogą utrzymać życie na innych planetach lub księżycach.
Zespół naukowy obejmował naukowców z Uniwersytetu Kiushu; University of Texas w Austin's Jackson School of Geosciences Department of Earth and Planetary Sciences and Institute for Geophysics; Japońska Agencja Nauki i Technologii Morskiej; Vrije Universiteit Brussel, Belgia; Institute of Science Tokyo; Universidad de Zaragoza, Zaragoza, Hiszpania; Universitat de Barcelona, Barcelona, Hiszpania; i Imperial College London.