Odkrycie archeologiczne w Pirenejach Huescan umożliwiło badaczom po raz pierwszy zidentyfikowanie strategii zarządzania zwierzętami gospodarskimi i praktyk żywienia, które pokazują, że pierwsze społeczności wysokogórskie już na początku okresu neolitu zajmowały się złożoną działalnością związaną z hodowlą zwierząt i rolnictwem, zamiast ogranicza się do wypasu owiec i kóz. W badaniu po raz pierwszy połączono analizę stabilnych izotopów węgla i azotu z analizami archeozoologicznymi. Badanie, koordynowane przez UAB i obejmujące zaangażowanie CSIC, Uniwersytetu w Évora i rządu Aragonii, udokumentowało również, że znaczenie gospodarcze świń w regionie Huescan sięga neolitu.
Badania nad strategiami zarządzania i wykorzystaniem zasobów zwierzęcych na obszarach wysokogórskich w okresie wczesnego neolitu, około 6500–7500 lat temu, były uwarunkowane założeniem, że zamieszkiwanie tych regionów przez ludzi miało głównie charakter sezonowy, a praktyki gospodarcze w dużym stopniu skupiały się na wykorzystaniu zasobów naturalnych. dzikie zasoby. Jeśli chodzi o hodowlę zwierząt, tradycyjnie podkreśla się rolę wypasu owiec i kóz na obszarach wysokogórskich, podczas gdy innej działalności hodowlanej przypisywano jedynie marginalną rolę, w której podkreślano tymczasowe utrzymanie tych stad zwierząt.
Naukowcy z Laboratorium Archeozoologii i Grupy Archeologii Wysokogórskiej Universitat Autònoma de Barcelona (UAB), Uniwersytetu w Évora (Laboratorium HERCULES), Instytucji Milà i Fontanals-CSIC oraz Generalnej Dyrekcji Dziedzictwa Kulturowego Rządu Aragonii, po raz pierwszy udało się scharakteryzować praktyki hodowlane i strategie żywienia zwierząt udomowionych w regionach wysokogórskich we wczesnym neolicie, w szczególności na stanowisku archeologicznym Coro Trasito, położonym w regionie Sobrarbe w Aragonii. Ich badania dostarczyły nowych elementów, które można wykorzystać w badaniu złożoności procesów neolityzacji w środkowych Pirenejach.
Badania przeprowadzone przez zespół badawczy skupiały się na ocenie ekologii zwierząt, strategii gospodarowania zwierzętami oraz praktyk żywieniowych stosowanych przez pierwsze społeczności osiedlające się w regionach wysokogórskich (ponad 1500 m n.p.m.). W tym celu zespół jako pierwszy zastosował w warunkach wysokogórskich kombinację analizy stabilnych izotopów węgla i azotu w kolagenie kostnym – badanie tych dwóch izotopów można wykorzystać do określenia diety i pozycji w łańcuchu pokarmowym zwierząt – oraz analizę archeozoologiczną szczątków zwierząt z tamtego okresu. Dzięki temu połączeniu badacze byli w stanie udokumentować różnice w strategiach zarządzania i żywienia w poszczególnych stadach.
Uzyskane wyniki wykazały, że stada należące do tych pierwszych osadników były małe i składało się z kilku osobników każdego gatunku: krów, kóz, owiec i świń (Bos taurus, Capra hircus, Ovis aries i Sus domowy) i były wykorzystywane głównie do celów hodowlanych. produkcja mięsa i mleka. Ponadto badaczom udało się udokumentować wzrost znaczenia gospodarczego świń (Sus domowy) w okresie neolitu.
Obecność w niektórych zbadanych przypadkach różnych sposobów zarządzania żywieniem zwierząt, dostępem do różnych pastwisk i możliwością zapewnienia paszy, głównie z nadwyżek produktów rolnych, pokazuje, że praktyki hodowlane opracowane w zakładzie Coro Trasito były praktykami skonsolidowanymi w początku neolitu i związane z praktykami rolniczymi. Badanie pokazuje również, w jaki sposób stada przystosowały się do warunków środowiskowych panujących w jaskini.
Wyniki analiz archeozoologicznych, izotopowych i archeologicznych wykazały, że mieszkańcy jaskini Coro Trasito korzystali głównie z krajowych zasobów. Ponadto obecność procesów przemiany produktów mlecznych i tłuszczu, a także istnienie struktur magazynujących w jaskini wskazuje na złożoność procesów neolityzacji w Pirenejach Środkowych oraz na to, jak obszary te szybko zostały zintegrowane w jeszcze szerszy i bardziej złożony system gospodarczy.