Adiunkt David Rounce z inżynierii lądowej i środowiskowej kierował międzynarodowymi wysiłkami mającymi na celu stworzenie nowych prognoz utraty masy lodowca na przestrzeni stulecia przy różnych scenariuszach emisji. Prognozy zostały zebrane w scenariusze globalnej zmiany temperatury, aby wesprzeć dyskusje na temat adaptacji i łagodzenia, takie jak te na niedawnej Konferencji Stron Organizacji Narodów Zjednoczonych (COP 27). Jego praca wykazała, że świat może stracić aż 41 procent całkowitej masy lodowca w tym stuleciu – lub zaledwie 26 procent – w zależności od dzisiejszych wysiłków na rzecz łagodzenia zmian klimatycznych.
Konkretnie, Rounce i jego zespół odkryli, że w przyszłym scenariuszu z dalszymi inwestycjami w paliwa kopalne, ponad 40 procent masy lodowcowej zniknie w ciągu stulecia, a ponad 80 procent lodowców liczbowo może zniknąć. Nawet w optymistycznym scenariuszu niskoemisyjnym, w którym wzrost średniej temperatury na świecie jest ograniczony do +1,5°C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej, ponad 25 procent masy lodowcowej zniknie, a prawie 50 procent lodowców liczbowo przewiduje się, że znikną. Większość z tych utraconych lodowców jest niewielka (mniej niż jeden km2) według standardów lodowcowych, ale ich utrata może negatywnie wpłynąć na lokalną hydrologię, turystykę, zagrożenia związane z lodowcami i wartości kulturowe.
Jego praca zapewnia lepszy kontekst dla regionalnego modelowania lodowców i ma nadzieję, że zachęci decydentów odpowiedzialnych za politykę klimatyczną do obniżenia celów w zakresie zmiany temperatury powyżej poziomu 2,7°C, do którego osiągnięcia mają zostać przyjęte zobowiązania z COP-26. Mniejsze regiony lodowcowe, takie jak Europa Środkowa i Zachodnia Kanada oraz Stany Zjednoczone, będą nieproporcjonalnie dotknięte wzrostem temperatury o więcej niż 2°C. Przy wzroście o 3°C lodowce w tych regionach prawie całkowicie znikną.
Rounce zauważył, że reakcja lodowców na zmiany klimatu zajmuje dużo czasu. Opisuje lodowce jako niezwykle wolno płynące rzeki. Dzisiejsze ograniczenie emisji nie usunie wcześniej emitowanych gazów cieplarnianych, ani nie może natychmiast zatrzymać bezwładności, jaką przyczyniają się do zmian klimatu, co oznacza, że nawet całkowite zatrzymanie emisji zajęłoby od 30 do 100 lat, aby znaleźć odzwierciedlenie we wskaźnikach utraty masy lodowców.
Wiele procesów reguluje sposób, w jaki lodowce tracą masę, a badania Rounce’a posuwają naprzód sposób, w jaki modele uwzględniają różne rodzaje lodowców, w tym lodowce pływowe i pokryte gruzem. Lodowce Tidewater odnoszą się do lodowców, które kończą się w oceanie, co powoduje, że tracą dużo masy na tym interfejsie. Lodowce pokryte gruzem odnoszą się do lodowców pokrytych piaskiem, skałami i głazami. Wcześniejsza praca Rounce’a wykazała, że grubość i rozmieszczenie pokrywy gruzu może mieć pozytywny lub negatywny wpływ na tempo topnienia lodowców w całym regionie, w zależności od grubości gruzu. W swojej najnowszej pracy odkrył, że uwzględnienie tych procesów miało stosunkowo niewielki wpływ na globalne prognozy dotyczące lodowców, ale podczas analizy poszczególnych lodowców stwierdzono znaczne różnice w utracie masy.
Model jest również kalibrowany przy użyciu niespotykanej dotąd ilości danych, w tym indywidualnych obserwacji zmian masy dla każdego lodowca, co zapewnia pełniejszy i bardziej szczegółowy obraz zmian masy lodowca. Wykorzystanie superkomputerów było zatem niezbędne do wspierania stosowania najnowocześniejszych metod kalibracji i dużych zestawów różnych scenariuszy emisji.
Źródło historii:
Materiały dostarczone przez College of Engineering, Carnegie Mellon University. Oryginał napisany przez Dana Carrolla. Uwaga: treść może być edytowana pod kątem stylu i długości.