Naukowcy od kilku lat badają teoretyczną skuteczność wstrzykiwania dwutlenku siarki do stratosfery w celu odbicia ciepła ze Słońca i zrównoważenia wzrostu temperatur Ziemi. Chcą jednak również upewnić się, że badane podejścia geoinżynierii słonecznej są oceniane pod kątem ich technicznej wykonalności, a także ich potencjału chłodzącego i możliwych ekologicznych i społecznych skutków ubocznych.
Aby pokierować przyszłą pracą, międzynarodowy zespół naukowców pod przewodnictwem National Science Foundation National Center for Atmospheric Research (NSF NCAR) opublikował artykuł ze szczegółowymi zaleceniami dotyczącymi oceny wniosków o wstrzykiwanie dwutlenku siarki, co jest znane jako stratosferyczna interwencja aerozolowa (SAI). Artykuł sugeruje również kryteria zaprzestania realizacji scenariuszy, które nie są wykonalne z powodu problemów naukowych, technicznych lub społecznych.
„Celem jest praca nad oceną, która może posłużyć do zidentyfikowania najbardziej wykonalnych i uzasadnionych scenariuszy, w oparciu zarówno o to, jak bardzo zmniejszają one ryzyko naturalne i społeczne, jak i wszelkie niepożądane skutki uboczne” — powiedziała Simone Tilmes, główna autorka, naukowiec NSF NCAR. „Jeśli społeczeństwo kiedykolwiek rozważyłoby wdrożenie SAI, konieczne jest, abyśmy zapewnili decydentom i opinii publicznej jak najlepsze możliwe zrozumienie naukowe”.
Artykuł, oparty na pracach finansowanych przez NSF i NOAA, został opublikowany w czasopiśmie Oxford Open Climate Change.
Naśladowanie erupcji wulkanicznych
Po wstrzyknięciu do stratosfery dwutlenek siarki utworzyłby odbijające światło słoneczne aerozole siarczanowe. Poprzednie badania, oparte na modelowaniu komputerowym i obserwacjach dużych erupcji wulkanicznych, wykazały, że aerozole te miałyby efekt chłodzący podobny do efektu dużej erupcji wulkanicznej.
Wstrzykiwanie dwutlenku węgla może powodować chłodzenie Ziemi przez dziesiątki, a nawet setki lat, dając w ten sposób czas na moment, w którym zatrzymujące ciepło gazy cieplarniane w atmosferze powrócą do niższych stężeń.
Jednakże wcześniejsze badania podkreśliły również potencjalne zagrożenia związane z SAI, takie jak zmiana warstwy ozonowej stratosfery i zmiana globalnych wzorców opadów.
Ponieważ takie zastrzyki nie mogą idealnie zrównoważyć wpływu emisji gazów cieplarnianych, Tilmes i jej współautorzy piszą, że świadome decyzje polityczne wymagają kompleksowego zrozumienia korzyści i ryzyka SAI. Podkreślają potrzebę struktury badawczej i zarządzania, z uczciwą reprezentacją zarówno Globalnego Południa, jak i Północy, w celu nadzorowania badań i rozwoju technologii SAI.
„Badania nad różnymi metodami geoinżynierii słonecznej trwają już od kilku dekad, ale nie było formalnej oceny, która zebrałaby wszystkie informacje w jednym miejscu, odpowiednim dla decydentów i opinii publicznej” — powiedziała Karen Rosenlof, naukowiec z NOAA, współautorka nowego artykułu. „Nadszedł czas, aby taka ocena miała miejsce, obejmując kryteria opisane w tym artykule i powtarzana regularnie”.
W artykule zaproponowano osiem kryteriów badawczych do oceny rozwoju SAI. Kryteria te to:
Ograniczenia techniczne i ekonomiczne Potencjał chłodzenia Możliwość osiągnięcia celów klimatycznych Infrastruktura do monitorowania, wykrywania i atrybucji Reakcja na zmiany klimatu na dużą skalę i regionalnie Wpływ na systemy ludzkie i naturalne Ryzyko społeczne Łagodzenie ryzyka poprzez zarządzanie
W artykule zaleca się wydawanie raportów oceniających rozwój SAI co kilka lat z udziałem globalnie reprezentatywnym. Kryteria mogą być również stosowane do innych propozycji modyfikacji promieniowania słonecznego, takich jak rozjaśnianie chmur morskich.
„Celem tych kryteriów jest promowanie optymalnych podejść z perspektywy klimatu, przy jednoczesnym starannym rozważeniu korzyści i zagrożeń oraz uwzględnieniu perspektyw niedostatecznie reprezentowanych grup i Globalnego Południa” – powiedział Tilmes.