Oprócz sposobu, w jaki podchodzą do narracji, projektowania poziomów i strzelaniny, w każdym z tytułów Remedy jest jedna stała: zawsze będą mieli idealną piosenkę na idealną okazję. Chociaż Alan Wake 2 jest z pewnością ich opus magnum pod tym względem wśród kilku konkurentów, nadszedł czas, abyśmy przyjrzeli się najlepszym igłowym kroplom w długiej historii studia.
Motyw Maxa Payne’a – Kärtsy Hatakka/Kimmo Kajasto (Max Payne)
Dziedzictwo oryginalnego Maxa Payne'a jest ściśle powiązane z czasem jego premiery. Była to pierwsza gra wideo, w której w pełni wykorzystano strzelaninę w zwolnionym tempie, którą John Woo i Siostry Wachowskie próbowali przekształcić w Rzecz. Ale wszystko to wydawało się raczej mijać, im więcej pojawiało się innych gier i osłabiało formułę. Być może to właśnie doliczony czas gry sprawił, że gracze stanęli przed bramką. Ale to klimat powieści graficznych neo-noir przetrwał przez lata. Stałym motywem przewodnim tych klimatów jest ten motyw, ponury podkład fortepianowy, który nadał jeszcze więcej głębi i powagi postrzępionej, autoironicznej, twardej narracji detektywistycznej Jamesa McCaffreya i będzie stale przypominał o eskalacji niepowodzeń Maxa w miarę upływu czasu , z całkowicie opartą na strunach interpretacją motywu reprezentującą absolutne dno dla naszego bohatera w trzeciej grze opracowanej przez Rockstar.
Późne pożegnanie – Poeci upadku (Max Payne 2: Upadek Maxa Payne'a)
Nawet przy wszystkich innych aspektach, w jakich Max Payne 2 reprezentuje ogromny skok ambicji w stosunku do swojego poprzednika, nadal jest niedoceniany ze względu na to, jak bardzo Remedy udało się stworzyć wielką, tragiczną historię miłosną w środku dramatu kryminalnego z strzelanką z perspektywy trzeciej osoby, z zabójczynią Mona Sax wkracza niczym burząca kula przez życie Maxa i przypomina mu, że nie, po wszystkich ciałach pozostawionych po nim, Max nie będzie miał szczęśliwego zakończenia. To normalne w przypadku Pulpy Noir, ale wówczas było to nowością w grach. Kiedy Mona umiera w jego ramionach, a Max postanawia żyć z ciężarem tego na sercu na zawsze, wciąż jest to dla niego trudne. A potem pojawiają się pierwsze delikatne uderzenia gitary w Late Goodbye i dalej kręcą nożem. Sama piosenka gra przez całą grę przez kilka chwil, a różne postacie grają lub śpiewają melodię, a jednak pełna wersja podkreśla tragedię już w samym momencie koniec gry jest słodko-gorzki i doskonały w sposób zupełnie nieoczekiwany w 2003 roku. To pierwszy udany eksperyment dotyczący sposobu, w jaki Remedy będzie w przyszłości wykorzystywać muzykę w kinie, początek pięknej przyjaźni między grami Poets of the Fall i Remedy, a nawet tylko na własnych warunkach, piękny, melancholijny rockowy utwór, który, gdyby Max Payne 2 go nie wykorzystał, prawdopodobnie trafiłby pewnego dnia do filmu.
Kosmiczne dziwactwo – David Bowie (Alan Wake)
Pierwsza część Alana Wake'a jest pełna doskonałych, bogatych tematycznie kropli igieł, szczególnie w przypadku przerw w połowie rozdziałów – użycie Poe's Haunted to szczególnie meta-genialny przebłysk – ale mistrzowskie posunięcie pozwoliło Bowiemu zmylić nas w zapomnienie, jak Alan zdaje sobie sprawę Cauldron Lake nie jest jeziorem, ale czymś w rodzaju oceanu. Biorąc pod uwagę cudowny, pełen podziwu ton muzyki, łatwo zapomnieć o subtelnym horrorze reszty utworu. Space Oddity to historia mężczyzny, który utknął w czarnej jak smoła przestrzeni kosmicznej i traci kontakt z kontrolą naziemną, gdy jego statek kosmiczny oddala się od Ziemi. Został zainspirowany przerażającym momentem 2001 roku, kiedy HAL zdecydował się zbuntować, odłączyć Franka Poole'a i zabić załogę w stanie kriogenicznego snu. Alan Wake to być może pierwszy przedstawiciel mediów, który przywrócił niepokojącą moc piosenki Bowiego, pozwalając jej podkreślić niesamowity moment, w którym Alan Wake zostaje odłączony od rzeczywistości, jaką znamy, uwięziony w niepoznawalnym zatraceniu, chyba że uda mu się napisać wyjście z sytuacji, i tak się stanie” minie 13 lat, zanim dowiemy się, czy w ogóle to zrobił. Major Tom zszedł ze światła. Przynajmniej nadal mógł widzieć Ziemię.
Wesoła piosenka – Poeci jesieni (Alan Wake's American Nightmare)
Miejsce American Nightmare w kanonie Alana Wake'a jest nieco niepewne po Alanie Wake'u 2. Oprócz tego, że wykonał lepszą robotę w scharakteryzowaniu obrzydliwego Pana Scratcha, jest to w zasadzie jedna z mniejszych prób Alana, aby wypisać się z Cauldron Lake. Jest to jednak dość ważny element tego, co nadejdzie. Chociaż The Happy Song nie jest najbardziej, no cóż, najbardziej poetyckim momentem Poets of the Fall, jest to także celowo zakłócająca, niespodziewana obecność w grze, pojawiająca się jedynie podczas reklam Scratcha, w których jest on w połowie Jokerem, w połowie sprzedawca używanych samochodów i całe szaleństwo. Scratch nie jest jeszcze niepoznawalną istotą, którą się stał, ale jest coś w jego wersji Amerykańskiego Koszmaru, co jest równie denerwujące.
Higgs Boson Blues – Nick Cave & the Bad Seeds (Quantum Break)
Wszystkie najnowsze gry studia Remedy wiążą się z dalekosiężnymi, kosmicznie przerażającymi stawkami, ale Quantum Break grożący nam złamaniem zdolności czasu do funkcjonowania nawet jako siła fizyczna, a tym samym całkowite zniszczenie wszechświata, jest wciąż być może szczytem ich wszystkich. Ostatnia część gry jest zapierająca dech w piersiach, stresująca i całkowicie oszałamiająca swoimi sztuczkami związanymi z podróżami w czasie. Chociaż nadal nie wiemy, czy Jack Joyce przyjmie tę pracę u Monarcha (chociaż w zależności od tego, kogo spytasz, Alan Wake 2 mógł odpowiedzieć na to pytanie), pod koniec tej gry możesz zrobić wydech. Ścieżką dźwiękową do tego wydechu jest Higgs Boson Blues Nicka Cave’a, elegijny, lamentujący hołd złożony całej dziwnej przestrzeni ludzkiej historii, wszystkiemu, co Jack Joyce ocalił, spychając Paula Serene’a w błoto. W kontekście jest to tak relaksujące, jak tylko można się spodziewać po grze, która zaczyna się od pętli czasu, a kończy, gdy nasz bohater nie postrzega już czasu jako linearnego. Ale to także po prostu niesamowite, że każda gra wideo jest na tyle fajna, że może zakończyć się piosenką Nicka Cave’a.
Przejmij kontrolę – Starzy bogowie Asgardu (Kontrola)
Piosenka rozpoczyna się w chwili, gdy Remedy staje się studiem. Nie tylko udaje im się przełamać sterylną, obcą atmosferę Federalnego Biura Kontroli absolutną błyskawicą energii, nie tylko daje nam wgląd w ulubionego przez wszystkich woźnego Ahtiego, ale wspomniana piosenka jest ścieżką dźwiękową do Labiryntu Popielniczki , jeden z najodważniejszych elementów projektowania poziomów w ostatnim czasie. To po prostu idealny moment z gry wideo, połączony z absolutnym hitem utworu Old Gods of Asgard, który byłby godny miejsca na playliście każdego metalowca, nawet bez kontekstu gry.
Herold Ciemności – Starzy Bogowie Asgardu (Alan Wake II)
Jest też oczywiście opus magnum Remedy. Warto przywołać „This Road” Poe tylko dlatego, że Sam Lake zdołał wyciągnąć ją z częściowej emerytury tylko po to, by odegrać kluczową rolę w tej grze. Ale tego po prostu nie da się poruszyć, pełnowymiarowej, ponad 10-minutowej interaktywnej opery rockowej. Na początek jest to cud techniki, z wieloma scenami, fałszywymi wykończeniami i wejściami pojawiającymi się nie wiadomo skąd, jak tego wymaga piosenka. Na każdej ścianie studia wyświetlany jest pełnowymiarowy koncert rockowy, przypominający niesamowitą grę Radiohead Kid A Mnesia sprzed kilku lat. Wciąż zapewnia nam mnóstwo narracji i wglądu, a plany przedstawiają całe życie Alana Wake’a niczym muzeum. Kończy się, gdy cała nasza obsada otrzymuje na koniec pełnowymiarowy numer taneczny na żywo. Wszystko jednak sprowadza się do piosenki. Podejmowano próby przemycenia do gier prawdziwych musicali, począwszy od Celes odnajdującej w sobie śpiewaczkę operową w Final Fantasy VI, aż po większość obsady Critical Role tworzącej w tym roku muzyczne RPG w Stray Gods. Niewiele było tak udanych i niezapomnianych jak ten.