Projekt ustawy o reprywatyzacji (rekompensacie)

Projekt ustawy o „zrekompensowaniu niektórych krzywd wyrządzonych osobom fizycznym wskutek przejęcia nieruchomości lub zabytków ruchomych przez władze komunistyczne po 1944 roku”.

Twórcy ustawy przyjęli jako zasadę całkowite wykluczenie jakiegokolwiek zwrotu majątku nieruchomego w naturze oraz ograniczenie wysokości odszkodowania za ich utratę do max. 25% wartości.

Katalog osób uprawnionych do reprywatyzacji wyklucza m.in. volksdeutschów, włącza natomiast osoby pozbawione polskiego obywatelstwa przez władze komunistyczne, a także Polaków, którzy nie byli obywatelami II RP, a którzy przed 1939 rokiem zamieszkiwali teren III Rzeszy oraz Wolnego Miasta Gdańska (Art. 6).

Propozycja rozwiązania problemu opuszczonych nieruchomości o nieustalonej własności polega na tym, że (Art. 52-57) wszystkie nieruchomości po okresie 12 miesięcy od ogłoszenia publicznego staną się własnością odpowiednio Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub spółdzielni mieszkaniowych.

Wprowadza się zakaz handlu roszczeniami (Art. 5).

Ustawa sankcjonuje nacjonalizację przemysłu (Art. 12, ust. 2) wykluczając rekompensatę za przejęte przez państwo ustawą z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, zakłady przemysłowe.

Projekt ustawy wyklucza wszystkie nieruchomości użytkowane lub przeznaczone obecnie na cele publiczne (Art. 13).

Ustawa umożliwia pod pewnymi warunkami, przywrócenie własności rzeczy ruchomych (Art. 42).  Może być ona jednak wykupiona przez Skarb Państwa, podobnie jak w przypadku nieruchomości, za jedynie ułamek wartości (20%).